دانلود گزارشهای کارآموزی و پروژه دانشجویی

مقاله تجزیه ایران در رویارویی با بافتهای با ارزش تاریخی

دوره های زمانی
ایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در راستای سیاستهای توسعه (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از ایجاد تغییرات وسیع در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم کنونی) دید. هدف از انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به انطباق هرچه بیشتر ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان توسعه یافته بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را تحت تأثیر و مجذوب خود ساخته بود. به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام شده طی آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است:
الف) دوره اول : سالهای ۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ (هـ ش )
اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال ۱۳۱۰ آغاز و با ورود ایران به جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۰ متوقف ماند.
تصویب قانون بلدیه در سال ۱۳۰۹ ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در بافتهای کهن شهری –  از این پس سنتی و ناکارا-  را فراهم آورد. (حبیبی ، ۱۳۷۵ ، ص ۱۵۸)  و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین نمادهای دگرگونی در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند. الگوی عمومی نقشه خیابانها، ایجاد چند برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع این چند برش بود.
بسته به موقعیت شهر، دو تا سه راه مقیاس ملی وارد شهر شده و خیابان های متقاطع شهر را شکل می دادند و یک یا دو راه دیگر از این تقاطع به کوهپایه ، اماکن مذهبی و یا نقاط جذاب اطراف شهر – بافت تاریخی – متصل می شدند… و به تدریج در داخل بافت تاریخی عناصر جدید شهری، در جوار این خیابانها  و میادین مستقر می شدند. (حایری ، ۱۳۷۲ : صص ۲۲ – ۲۱)
مهمترین اقدامات انجام شده در شهرهای ایران طی این دوره عبارتند از :
۱-   احداث خیابانهای کمربندی در اطراف بسیاری از شهرهای بزرگ
۲-   احداث میادین و خیابانهای بزرگ در مرکز شهرها (الگوی به کار گرفته شده برای شبکه خیابان ها شطرنجی بوده است.)
۳-   نوسازی محلات قدیمی از طریق
الف) تخریب بخش قابل توجهی از محله ها که غیر قابل اصلاح تلقی می شد و تبدیل گورستان های واقع در مرکز شهر به پارک های عمومی.
ب: تشویق مردم به استفاده از الگوهای غربی در ساختمان سازی (هم از نظر مصالح و هم از نظر نما و تزئینات).

(( برای دانلود کلیک کنید ))